In augustus 1943 zijn wij het kamp ingekomen, we waren de eerste tijd nog vrij omdat m’n oom, die de verffabriek draaiende moest houden, ons mocht beschermen. In het kamp kregen wij: mijn moeder, broertje van 10, zusje van 2 jaar en ik zelf van 16 jaar, de garage bij de Fam. Allebé, een vriendin van mijn moeder. Na een paar maanden ging ik werken op de bacillaire dysenterie afdeling, dat was in een weggetje aan de buitenkant van het kamp: de Brantasweg. Na 1 jaar werd het kamp verkleind en kwamen er nog meer mensen. Hierdoor werd de ruimte beperkt: een bed met wat loopruimte, muren werden gesloopt zodat je naar buiten kon. De bacillaire dysenterie afdeling werd verplaatst naar de Batanghariweg. We hebben veel mensen verpleegd, ook jonge mensen. Ik weet nog van “Truus”, 17 jaar met nog jongere zusjes en geen moeder meer. Ad Eegdeman, schoolgenote18 jaar, Dr. Hasselt KNO arts en nog vele anderen. Te veel! De bevrijding kwam net al zo voor vele anderen op aparte wijze. Laat ik het hierbij houden, iedereen heeft zo zijn/haar eigen verhaal.
Met vriendelijke groet,
Ankie Bollegraf